Kindergeneeskunde & Mount Bromo

Hee daar lieve vriendjes en vriendinnetjes!

Alweer een week voorbij, mygod wat vliegt de tijd!

Afgelopen week ben ik begonnen met kindergeneeskunde in het universiteitsziekenhuis hier in Jakarta. Voor kindergeneeskunde hebben we een rooster voor de komende 3 weken, waarbij we iedere dag een poli van een ander specialisme bezoeken. Aan de ene kant is dat leuk, want zo zie je elke dag iets anders, maar aan de andere kant ook best lastig omdat je niemand van de artsen echt leert kennen; je ziet iedere dag nieuwe gezichten. Hoewel de casussen heel interessant zijn (het is een derdelijns ziekenhuis, dus alle moeilijke gevallen komen hiernaartoe), kun je, vooral als buitenlandse student, vrijwel niets zelf doen. De Indonesische coassistenten mogen wel anamneses afnemen en patiënten onderzoeken, maar als je de taal niet spreekt wordt dat natuurlijk lastig... Het meeste leer je dus van de besprekingen met artsen, die overigens wel heel goed zijn, maarja, dat had ik van tevoren ook wel al een beetje verwacht.

Indonesië staat bekend om zijn vele vulkanen, en toch had ik er nog geen enkele gezien. Tijd om daar verandering in te brengen! Afgelopen weekend ben ik naar Surabaya gevlogen, om vandaar uit de reis naar Mount Bromo, een van de actieve vulkanen in Indonesië te maken. Er hebben werkelijk waar nog nooit zoveel mensen me proberen op te lichten in één weekend :') 

De reis begon met een vlucht van Jakarta naar Surabaya (ja, ik weet het, ik woon zo ongeveer in de luchthaven tegenwoordig, je zou bijna denken dat ik geld te veel heb ofzo xD), wederom om 06:00 in de ochtend (toch niet zo veel geld te veel dat ik chille vliegtijden uit kan zoeken). Om klokslag 04.30 stond ik mooi op tijd op het vliegveld ... bij de verkeerde terminal. Aiaiai. Ik stond bij 2, en moest naar 1. Na een halfuur gewacht te hebben op een airportshuttle die maar niet kwam, begon ik me toch wel langzaam zorgen te maken of ik die vlucht wel ging halen. Dus maar even heel zielig aan een beveiliger gevraagd of ik écht niet een taxi van de drop off mocht nemen (dat mag normaal niet) en na heel lang heel zielig kijken mocht dat gelukkig uiteindelijk wel (hoorayyy!) 

Vanuit Surabaya begon ik aan mijn tocht naar Bromo, wat er om bekend staat een van de lastigere reizen te zijn vanwege de vele scammers. Vanaf het vliegveld ging het best soepel; er waren allerlei taxicounters waar ook een counter voor de bus bij was. Hoewel taxichauffeurs me in eerste instantie wel belaagden, hielden ze snel op toen ze zagen dat ik al een ticket voor de bus gekocht had, en waren ze zo lief om me ook nog echt in de goede richting te wijzen. Niet veel later kwam de bus aan bij de main bus terminal in Surabaya. Hier werd ik letterlijk belaagd door mensen die allerlei bestemmingen naar mijn hoofd riepen. Niet overdreven als ik zeg dat ik zo ongeveer van iedere bus in deze terminal nu weet waar die naar toe gaat. Door uitsluitend ''officieel'' personeel om hulp te vragen, was het toch relatief makkelijk de goede bus te vinden. Echter ben ik per ongeluk wel in de Economy bus terecht gekomen i.p.v. in de Express bus met AC en dergelijke, maar ach, heb ik dat ook weer een keer meegemaakt;) 

In de bus zat ik, heel vervelend, achter een man die continu rook in mijn gezicht blies (je mag hier roken in de public bus). Achteraf is dit wel een geluk geweest, want het heeft ertoe geleid dat het Indonesische meisje aan de overkant van het gangpad voorstelde dat ik naast haar kwam zitten. Ze werkte in Singapore en sprak heel goed Engels, wat uiteindelijk mijn geluk geweest is. Ik had namelijk vooraf al gelezen, dat ze zullen proberen je als toerist eerder uit te laten stappen dan de daadwerkelijke busterminal, zodat je bij een duur touroffice terecht komt en daar je tour moet boeken. En ja hoor, op een random locatie stopten we en werd me verteld dat de bus naar Bromo vanuit daar vertrok. Erg op mijn hoede heb ik echter beleefd geweigerd, en mijn nieuwe redder in nood heeft ze in het Indonesisch uitgelegd dat ik toch echt gewoon naar de busterminal wilde. Thank you<3. 

Eenmaal bij de busterminal begon het feest pas echt. Iedereen wilde me wel de goede kant op sturen voor de minibus naar Bromo. Jammer nou dat die ''goede kant'' telkens een andere kant was. -_-'. Uiteindelijk was ik wel op de goede weg, waarbij ik (heel toevallig, uhu) een hele hoop motorbikes moest passeren. Al deze drivers vroegen me of ik naar Bromo ging, en keer op keer kreeg ik te horen dat ik toch maar beter een motorbike kon pakken dan de minibus, want daar waren nog 0 personen en dan zou ik heel lang moeten wachten. Maar ze wilden me met alle plezier wel even brengen, voor uiteraard veel meer geld dan het eigenlijk kost. Niet dus hè. Ik ben niet helemaal achterlijk, dank je feestelijk.

Uiteindelijk dan toch aangekomen bij de minibus, waar helemaal niet 0 mensen zaten te wachten, maar 2 Indonesiërs en 3 Duitsers! Yaaay, new friends!:) Ik heb me meteen bij de duitsers aangesloten; één stel en één meisje dat alleen reisde, en besloten met hun mee te gaan en hun planning te volgen, aangezien ik er zelf toch nog geen had en niets op voorhand geboekt had. Lezen jullie dit? Ik en geen planning? Je kent me niet meer terug straks ;P 

Aangekomen in Cemoro Lawang (dorpje bij Bromo), hebben we eerst ingecheckt in een Guest House. Niet zo mooi en schoon, maar ach, het was maar voor een nachtje. Daarna zijn we richting Bromo gelopen; sneaky via een afgelegen route zodat je geen 30 euro aan entree hoefde te betalen. Toch wel blij dat ik die anderen ontmoet heb, anders had ik dit nooit geweten. Wel slecht, ik weet t mam, zo heb je me niet opgevoed, I'm sorry. Het pad was wel behoorlijk steil en glibberig door de regen die eerder gevallen was, maar met wat moeite en wat jungle trekking skills (;)) is het toch gelukt om veilig beneden te komen. Het landschap was echt heel bijzonder, en ik zal mijn best doen het te omschrijven. Je moet het je voorstellen als een grote (hele grote) cirkel, waarbij de rand volledig gevormd wordt door heuvels. Het landschap an zich ziet er dus al uit als een enorme vulkaankrater. In het midden van deze cirkel liggen meerdere vulkanen; 5 om precies te zijn, waarvan er 4 actief zijn. De actiefste ervan is Mount Bromo, de vulkaan die wij nu gingen beklimmen. Terwijl je richting de vulkaan loopt, hoor je hem al geluid maken, een beetje een combinatie van vertrekkende vliegtuigen en onweer, en zie je een hoop witte rook uit de krater komen. Het landschap om de vulkaan heen is ook heel bijzonder; een echt vulkaan landschap. Volledig uitgestorven, met een heleboel ''gras'', de bodem volledig bedekt met zwart ''zand'' en rondslingerende vulkaanbrokken. Oké, ik realiseer me dat dit moeilijk voor te stellen is; ik voeg wel gewoon een foto toe xD. 

Hoe hoger je komt, hoe ijler de lucht wordt en hoe meer de zwavellucht je tegemoet komt. We zijn helemaal naar boven gelopen, tot aan de kraterrand, vanaf waar je naar beneden de krater in kunt kijken. Geloof me; daar wil je niet in vallen, want dan ben je hartstikke hartstikke dood. Wel ontzettend fascinerend om te zien though, geloof niet dat ik ooit eerder een actieve vulkaan van zo dichtbij gezien heb...

Omdat het inmiddels al 18:00 was en donker, zijn we begonnen aan de weg terug. Terug in het dorpje hebben we nog snel iets gegeten en zijn we daarna meteen naar bed gegaan, want voor de volgende dag stond de wekker om 02:15 om de zonsopgang te zien. Ik hoor je bijna denken; zonsopgang om 02.15?! Ja, ook hier dachten we even fijn geld te besparen, dus in plaats van een tour te boeken hadden we maar bedacht om te gaan wandelen, wat achteraf best leuk was, maar daarover later meer:)

De nacht zelf was werkelijk waar verschrikkelijk. Het was zó ongelofelijk koud, voelde als -10. Oké, fair enough, hoogstwaarschijnlijk was het geen -10 en denken jullie nu; ach stel je niet zo aan, hier is het veel kouder, maar hé, als je al 5 weken in 33 graden leeft, voelt dit behoorlijk koud. Omdat we geen fatsoenlijke deken hadden, hebben we dus maar al onze kleren over mekaar aangetrokken, en alsnog de hele nacht kou geleden. Wel een beetje medelijden met mezelf hiero. 

Geluk bij een ongeluk, konden we er om 02.15 uit. Om 02.30 begonnen we aan onze nachtwandeling, die 1,5 uur zou duren. Het eerste stuk was vrij makkelijk, gewoon over de weg. Na een tijdje kwamen we op een punt waar alle jeeps stonden; vanaf hier moesten alle toeristen, dus ook die met een tour, lopen. Het was wel duidelijk waarom; het pad ging vanaf hier vrij steil omhoog, best zwaar als je al een wandeling van een uur er op hebt zitten, maar we gingen door. Bovenaan was een uitzichtspunt, maar aangezien alle toeristen hier zaten, besloten we een stukje door te gaan en op zoek te gaan naar een rustiger punt. Met een stukje doorgaan bedoel ik dus je leven wagen om een rots in het pikkedonker op te klimmen (omg ik was zo bang), maar aangezien dat volgens Maps.me een officiële route was, wisten de anderen zeker dat het kon, dus ben ik maar gevolgd. Achteraf heel blij dat we dit gedaan hebben, want we hebben dé perfecte plek gevonden, en er was helemaal niemand behalve wij.

Rond 06.30 begonnen we aan de weg terug. In het dorp hebben we nog ontbijt gehad, en daarna begonnen we aan de terugweg, aangezien het Duitse stel om 11.00 een trein moest halen. In Probolinggo (waar het terrorbusstation was) zijn we opgesplitst; het stel ging met de trein, en ik en het andere meisje zouden een bus pakken naar Surabaya. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Meteen bij aankomst werden we al naar een bus geloodst. We moesten vooral heel erg op schieten, want de bus zou zo vertrekken. Hop hop doorlopen. Aangekomen bij de bus, vroeg ik de buschauffeur naar de prijs; hij keek angstvallig naar de man die ons naar de bus gebracht had, en zei niets. Uh-hu, daar gaat die hoor. 60.000 was de prijs, kregen we te horen. Jaja, mooi niet, op internet stond 30.000. Dit hebben we deze man dus ook beleefd verteld, waarna we weg wilden lopen op zoek naar een andere bus. Hij werd me toch een potje gefrustreerd, begon nog net niet tegen ons te schreeuwen en wilden ons bijna de bus in duwen. Hop daar ging de prijs; van 60 naar 50 naar 40. Toegegeven; in euro's is 40.000 dus echt maar 2, nog iets, maar toch, het gaat om het principe. Dus we liepen weg, deze man gefrustreerd achterlatend. Meteen daarna werden we weer belaagd door anderen, die ons naar een zelfde soort bus brachten, waar de prijs ook ''40.000'' was. Dus wij wederom beleefd bedankt, waarna ze toch graag de discussie met ons aangingen. Nee, het was geen 30, dat was de economybus (waar ik gisteren 20 voor betaald had :')) en alleen na 4 uur blablabla. Ik heb werkelijk waar nog nooit zoveel leugens zo snel achter mekaar gehoord. Vooral ook omdat je dus weet dat ze in je gezicht staan te liegen. Toen hij ook nog hele wilde handgebaren begon te maken en zijn vingers met ''vier'' zo ongeveer in mijn gezicht begon te duwen, was de maat wel een beetje vol. Ik heb ze dus even (veel zelfverzekerder dan wat ik me eigenlijk voelde) heel duidelijk gemaakt dat ik hier niet van gediend was, dat hij maar beter gauw kon stoppen met in m'n gezicht liegen, en dat hij me of nu voor de officiële prijs in de bus kon laten, of dat ik fijn met de economy bus ging. Eerlijk waar, je had dat gezicht moeten zien xD. HA. TAKE THAT. 

Rest van de reis ging gelukkig best soepeltjes, geen verdere problemen, en om 01.30 was ik weer in mijn appartement in Jakarta; snel slapen, want maandag weer gewoon poli. 

Gisteren waren we bij een soort van consultatiebureau; dat was wel echt leuk, want daar mocht je zelf baby's meten en wegen en groeidiagrammen maken :) Vandaag was minder leuk; poli hematologie met alle kinderen met verschillende vormen van kanker en dus ook verschillende overlevingskansen:( Heb me toch wel een beetje in moeten houden om niet te gaan huilen, vooral toen er een jongetje kwam met een bottumor waarvoor zijn been geamputeerd was; hij was gevallen met voetballen, had daarom een X-foto gehad, waarop de tumor gezien werd, waarna zijn been geamputeerd moest worden en nu kan hij nooit meer voetballen terwijl dat zijn grootste hobby was</3. Zo ongelofelijk zielig :'(

That's about it voor nu; ik spreek jullie snel weer! (Sneller dan je denkt, over iets meer dan een maand kom ik al naar huis :O hashtag what?!)

Veel liefs!

xxxxxxxx