Lang leve de nachtdienst!

Het is woensdagavond, wat betekent dat het weekend inmiddels alweer dichterbij is dan dat het weg is :) en dat we nog maar twee dagen te gaan hebben voordat we van ziekenhuis gaan wisselen. Afgelopen week heb ik af en toe wat geschreven over de casussen die je hier voorbij ziet komen, vandaag zal ik iets meer vertellen over de bezigheden en de cultuur in het ziekenhuis hier.

Hoewel je hier ontzettend veel ongewone casussen tegenkomt, was het vorige week wel vooral een kwestie van observeren. Het is ook best moeilijk om gedetailleerde informatie over de casussen te krijgen, gezien ik de medische dossiers niet kan lezen en de residents niet altijd hele uitgebreide informatie geven omdat zij het natuurlijk ook hartstikke druk hebben. Dat is wel een dingetje hier: ze laten de coassistenten vrijwel links liggen als die niet zelf naar hun toekomen. 

Kortom: pro-activiteit is hier wel echt het sleutelwoord. Als je het niet vraagt, gebeurt het niet. Je moet dus zelf ontzettend assertief zijn in het benaderen van de residents en het vragen van extra informatie of het vragen of je misschien ook onderzoek zou mogen doen. Als je dat doet, mag het gelukkig meestal wel en zullen ze je ook observeren en feedback geven. Desondanks vind ik dat af en toe nog vrij moeilijk, omdat het niet helemaal bij de cultuur lijkt te passen hier, maar daarover later meer.

Ondanks dat we deze week dus gelukkig wat meer zelf hebben kunnen doen (voornamelijk onderzoek), waren er helaas veel minder patiënten dan vorige week. Dat houdt dus in dat je overdag maar wat zit te wachten en te niksen. De coassistenten hier vinden dat blijkbaar heel normaal, als je hier een laptop of boek mee neemt om in de tijd dat je niets doet wat aan zelfstudie te gaan doen, word je wel een beetje raar aangekeken... 

Maar gelukkig is daar de nachtdienst! Door onze begeleider werden wij geadviseerd zo nu en dan toch een nachtdienst te doen, ondanks dat die hier van 15.00-08.00 is, waarbij de coassistenten overdag van 08.00-15.00 ook gewoon beide dagen in het ziekenhuis zijn. Oftewel ze draaien hier 27 (!) uur achter elkaar. Waarop wij natuurlijk dachten: echt niet. Omdat er overdag echter maar zo weinig casussen kwamen, heb ik toch besloten gisteren in ieder geval een avonddienst te doen, en ja hoor, rond een uur of 6 lagen er 4 vrouwen op de verloskamer die allemaal op het punt stonden te bevallen. Omdat het er zoveel waren, heb ik dus zowel een normale bevalling als een vacuüm extractie kunnen assisteren! :D Eigenlijk vond ik vooral de normale bevalling heel bijzonder, om daar zo bij te kunnen staan en te kunnen helpen een pasgeboren baby'tje te vangen... toch wel oprecht een van de meest bijzondere ervaringen in mijn coschappen tot nu toe! Dus om 03.00 gisteravond lag ik erg heppy de peppy in m'n bedje en het deerde me niet eens zoveel dat ik er vandaag een beetje als een zombie bij gelopen heb haha;)

Om nog even terug te komen op die relatie tussen coassistenten en residents hier; dat is wel heel bijzonder. Ten eerste heerst er een ontzettende hiërarchie hier, die overal duidelijk zichtbaar is. Zo heb je in de overdracht één kant van de tafel voor de specialisten, en één voor de residents (AIOS'en). De coassistenten mogen achter de AIOS gaan zitten, maar ze moeten wel zelf hun stoel regelen van buitenaf, want stoelen voor de coass staan er niet. Dat er aan de overkant van de tafel een hele rij stoelen staat waar niemand op zit, lijkt iedereen heel normaal te vinden: absoluut afblijven als coassistent.

De overdracht zelf is ook nogal een happening. Eigenlijk is het letterlijk een continu vragenvuur van de specialisten aan de AIOS, waarbij ze net zo lang door blijven vragen tot iemand het antwoord weet, zelfs als dat inhoudt dat het minutenlang heel ongemakkelijk stil is. Ook ongezouten feedback geven is geen enkel probleem als je hier eenmaal specialist bent: dan mag je lekker 10 minuten lang afgeven op de AIOS, zonder dat die laatste ook maar een woord terug durft te zeggen, en elke seconde dieper door de grond lijkt te willen zakken. Echt heel sneu, en ongelofelijk om te zien. Nu moet ik wel zeggen dat dat natuurlijk niet voor alle specialisten geldt, er zitten absoluut ook hele aardige tussen;)

Datzelfde niveauverschil bestaat dus ook tussen AIOS en coassistenten. Waar je in Nederland gezellig met de AIOS'en kunt kletsen over weet ik wat, moet je ze hier echt niet storen als je niet een hele prangende medische vraag hebt. Niet dat ze dan onaardig zijn tegen je, maar ze hebben gewoon een ontzettend hoge werkdruk. AIOS'en zitten hier op een rij met de verloskundigen te werken en medische dossiers te schrijven, en als coassistent hang je een beetje in de omgeving rond of ga je zelf individueel naar patiënten toe om een anamnese af te nemen. Visite lopen samen met de AIOS wordt niet gedaan, alleen als je er dus zelf om vraagt. Ik heb wel het idee dat dat voor ons makkelijker is en meer van ons verwacht wordt dan van de Indonesische coassistenten; die lijken dat namelijk helemaal niet te doen. Ik heb het gevoel dat hier voornamelijk een hele theoretische leercultuur hangt, want van de ervaring in de kliniek moet je het niet zo hebben... Zelf vind ik het ook moeilijk in te schatten wat nu wel en niet kan, want je wilt je aan de ene kant toch een beetje aanpassen aan de cultuur hier en de manieren van de lokale coassistenten nadoen, maar aan de andere kant wil je wel iets leren...

Dus ga ik vanaf nu lekker het advies opvolgen dat we van de begeleider en de oudste AIOS'en kregen en, net als in Nederland, gewoon iedere vraag die in mijn hoofd op komt stellen^^

Ik laat jullie weten hoe dit af gaat lopen en of ik een ziekenhuisverbod ga krijgen hahah.

Groetjes!

xxxx