De knop om

Waarschuwing: dit keer een iets andere blog dan normaal, als je op zoek bent naar meer foto's en leuke dagsamenvattingen moet je deze blog laten voor wat het is;) Dit is vooral als navolging op de vele gesprekken die ik afgelopen weekend via app gevoerd heb, haha.

Ik wil het namelijk even met jullie hebben over reizen, social media, het lekker vage begrip''jezelf leren kennen'' & hoe dat op mijn ervaring so far van toepassing is. Lekker filosofisch dus:P Allright, there we go!

Het lijkt tegenwoordig wel alsof iedereen aan het reizen geslagen is. Overal waar je kijkt op social media, of het nu Facebook, Instagram of whatever is, zie je de mooiste foto's voorbij komen van de meest exotische plekken en de meest aparte gebeurtenissen. Maar bovenal: alles is leuk en fantastisch en geweldig. Wat ze je niet laten zien, is de moeite die het gekost heeft om net die ene fantastische foto te maken, de momenten dat het even minder ging of de momenten dat ze het liefst naar huis wilden. En zoals een medereiziger me in het hostel gisteren vertelde: zo ongeveer iedereen heeft ze.

En dus ging ik naar Jakarta met het idee dat ook mijn hele reis fantastisch en geweldig moest zijn. Dat zei ook iedereen vooraf tegen me: jaaa je gaat het echt heel leuk hebben daar! Het wordt echt een geweldige ervaring! 

Afgelopen weekend heb ik een heleboel lieve appjes gehad van mensen die aan me dachten en wilden weten hoe ik het had hier in Jakarta. Het gewenste antwoord is in zo'n geval natuurlijk: ''Ja ik heb het echt super hier!''. Ik had tenslotte hele mooie, gezellige, leuke foto's op Facebook en Instagram staan, net als al die andere reizigers. Maar heel eerlijk; het voelde allemaal helemaal niet leuk en fantastisch afgelopen weekend. Toch kon ik de vinger er niet helemaal opleggen waarom. Voorafgaande aan mijn reis heb ik iedereen verteld dat mijn grootste angst was om hier telkens alleen te zitten. Dus gisteren dacht ik: is het dat? Voel ik me dan toch alleen? Waarop ik het bemoedigende antwoord hoorde: je bent er pas een week, dat komt nog wel, komt echt wel goed! Waarvoor dank, want het helpt wel:)

Maar toch had ik niet het idee dat het dat nu echt was. Ben ik namelijk ooit echt alleen geweest afgelopen tijd? Nee. Integendeel zelfs. Ik heb nog geen tijd om aan opdrachten oid te werken, omdat ik telkens dingen aan het ondernemen ben met mensen. Ik heb afgelopen week zoveel nieuwe, gezellige mensen leren kennen, van Indonesische studenten, tot andere locals, tot Nederlandse studenten tot andere backpackers van Maastricht tot aan Maleisië. En met allemaal heb ik tripjes ondernomen, samen gegeten of gewoon gezellig gekletst, dus echt alleen ben ik niet geweest.

En hoe zat het dan toen ik in New York was? Daar heb ik drie dagen écht alleen door de stad gelopen, en toch voelde ik me daar instantly op mijn gemak en thuis. Ik had daar misschien zelfs wel willen blijven wonen. Hoe kan dat dan?

En al die vragen brengen ons bij het stuk ''jezelf leren kennen''. Tot noch toe heb ik dat altijd zo'n lekker vage backpackers term gevonden. ''Ja ik ga alleen reizen want dan leer ik mezelf kennen''. Jow, prima joh, doe je best. Toch denk ik wel dat ik nu begrijp wat ze ermee bedoelen. Ik denk dat het er vooral om gaat, dat eigenschappen die je altijd al bezat, op dit soort momenten uitvergroot naar boven komen. Je wordt geconfronteerd met jezelf en zowel je goede, als je minder goede eigenschappen. Ik moest nu namelijk op zoek naar de onderliggende reden voor mijn nare gevoel, dus besloot ik een overzicht te maken van alle positieve, en alle negatieve ervaringen die ik afgelopen week had. Laat me vooropstellen dat het veel meer positieve dan negatieve ervaringen waren, dus eigenlijk heb ik het hier blijkbaar best wel leuk hahah. Maar veel opvallender was, dat alle negatieve ervaringen samen leken te hangen met drie situaties en drie van mijn karaktereigenschappen (best wel funny dus), namelijk:

1. Ik durf in Jakarta niet goed alleen over straat en voel me hier niet echt thuis zoals in bijvoorbeeld New York. Dat heeft er mainly mee te maken dat de cultuur zo ontzettend verschillend is van Nederland, en dat iedereen je hier aanstaart omdat je er anders uitziet (blank&blond), en misschien ook een beetje omdat ik als vrouw alleen over straat ga. Zeker als ik in het donker eten moet gaan halen, voel ik me daar gewoonweg niet prettig bij. I guess dat ik me (vooral vroeger) altijd al erg veel heb aangetrokken van wat anderen van me denken, en dat dat nu toch stiekem weer boven komt drijven, wat een deel van het probleem is (naast het feit dat ik gewoon nog moet wennen). Goede nieuws is: bewustwording is stap 1. 

2. Situaties waarin ik me niet zelf kon redden omdat ik de taal niet spreek. Het is zo ontzettend a-relaxed en frustrerend om ergens alleen te zijn en gewoonweg niet begrepen te worden. Onafhankelijkheid = crushed. Ook dit draagt er overigens weer aan bij dat ik me hier niet zo thuis voel...

En tot slot, nummer 3: Situaties die zich in de toekomst afspelen. Iedereen die mij een beetje kent, weet waarschijnlijk wel dat ik een ontzettende planner ben die graag overzicht houdt en graag de touwtjes zelf in handen houdt, wat normaal een vrij gunstige eigenschap is, maar me nu dus in de problemen brengt... :p'"Wat ga ik komend weekend doen?'' ''Met wie?'' ''Wat nou als ik niemand vind?'' ''Met wie ga ik vanavond eten?'' ''Ohjee, straks moet ik weer alleen over straat''. Ja duh Rach, sukkel, natuurlijk krijg je daar stress van -_-'

......

Tijd dus om een plan te maken! (Maastricht University zou zo trots op me zijn)

Nummer 1: Simpel samen te vatten onder de term: F*ck it! Ik ga het helemaal anders aanpakken. Vanaf nu ga ik met opgeheven hoofd, een sjaal om om mijn nek en armen te bedekken, en een big smile op m'n gezicht over straat, en ga ik vrolijk ''Hello!'' roepen tegen iedereen die me aanstaart en/of naroept. Take that! Ohja, en de medewerkers in het hostel vragen waar zij hun eten vandaan halen, haha.

2: Oefenen, oefenen, oefenen! Iedere Indonesiër die ik vanaf nu tegen kom vragen Bahasa tegen me te spreken en me nieuwe woorden te leren. I can do this! Aan het einde van de maand spreek ik basic bahasa, let maar op!

En het allerbelangrijkste, 3: Let it go. Ik ben zo bezig met de toekomst, dat ik gewoonweg vergeet te genieten van het feit dat ik het op dit moment hartstikke leuk en gezellig heb. Dus vanaf nu wordt het van dag tot dag leven, en wat morgen komt, komt morgen wel. (Verwacht niet van me dat ik nu een volledig andere zen-persoonlijkheid ga zijn ofzo als ik terug kom hoor, waarschijnlijk niet hahah, maar wie weet leer ik er nog wat van hier;)) I can do this!

Dus: We zijn vandaag weer terug gegaan naar Tangerang, waar ik wederom opnieuw een hele leuke groep studenten heb leren kennen, waar ik de hele dag mee samen intern gezeten heb (see; geen minuut alleen geweest. Oké, fair enough, misschien op het toilet/onder de douche), waar ik mee naar de Shopping Mall geweest ben (alweer, I know) en die me gered hebben van alle vervelende over straat moeten/geen bahasa spreken situaties.

Guess what:

Vandaag was het best wel een hele prima dag;)